සටහන : සඳුන් ප්‍රියංකර විතානගේ
සෝමරත්න දිසානායක අධ්‍යක්ෂණය කරපු ‘සුනාමි‘ සිනමාපටය නැරඹුවා. සාමාන්‍යයෙන් ඔහුගෙ සිනමාව සැදුම් ගන්නා ලක්ෂණ එක්ක සෝමරත්නමය සිනමාව කියලා ඒක හඳුන්වන්න පුළුවන්. සෝමෙ ලොක්කලගෙ ඩබල් ගේම්, අධිකාරිවාදයන්, අනවශ්‍ය අතපෙවීම්, චපලකම් අනන් මනන් සේරම අත්හැරලා සුනාමි විතරක් අරන් බැලුවම සෝමරත්නමය සිනමාපටයක් විදිහට මේක අවුල් එකක් නෙවෙයි. සැලසුම් කළ විදිහට කටයුතු සිද්ද නොවුණ නිසා ද මන්දා ඇඩ්වටයිසින් කොලහලය හරියට ගොඩ දාගන්න බැරි වුණා වුණත් සාමාන්‍යයෙන් සෝමෙ ලොක්කගෙ ෆිල්ම්වලට එන ප්‍රේක්ෂාව මේක අත්හැරල නෑ කියල ඉරිදා 6.30 ෂෝ එකට රිකී එකට ගිය වෙලාවෙ හිටපු පිරිස සහතික කරල දුන්නා.
කතන්දරයක් මුල් කොට ගෙන බහුල වශයෙන් තැනෙන සිනමාපට තියන ලංකාවෙ සිනමාවෙ උඩින්ම අනාගන්න තැන තමයි පිටපත. ටිකක් ප්‍රසිද්ධ වුණ සිදුවීමක් පාදක කරගෙන හරි සැණසිදුවීම් වෙමින් නරඹන්නාව සිනමාපටය අස්සෙ තියාගන්න පිටපත සමත් වෙනවා. ඒක සාපේක්ෂව ලොකු සාර්ථකත්වයක්. උසාවියක ඇහෙන නඩුවක පැමිණිලි සහ විත්ති පාර්ශ්ව දෙන ප්‍රකාශයන් එක්ක පෙර සිදුවීම් සිහි කරන ආකෘතියක තමයි කතාව දුවන්නෙ, ඒක අසමත් වෙලා නෑ. පොදුවෙ සිංහල චිත්‍රපටවල සාමාන්‍යයෙන් උසාවිය පෙන්නන ගොබ්බ තාලෙන් මිදිල තියනවා. සුනාමිය කියන්නෙ වසර 16කට පෙර සිදු වුණා වුණත් තාමත් අපේ මිනිසුන්ගෙ හිතේ රැඳිලා තියන රූප පෙළක්. ලංකාවෙ තත්වයන් යටතෙ ඔවුන් සිනමාපටයෙ නිර්මාණය කරල තියන සුනාමිය ඩේ ආෆ්ටර් ටුමාරෝ සිනමාපටයෙ තරම් නැති වුණාට සෑහෙන තරම් සෑහීමකට පත්වෙන්න පුළුවන් එකක්. සෝමරත්නමය සිනමාව ඉල්ලන තරමට රංගනයන් දෙන්නට ප්‍රධාන නළු-නිළියන් සමත් වෙලා තියනවා. විශේෂයෙන් ම බිමල් සහ දර්ශන් ධර්මරාජ් දෙන්නා ටිකක් හොඳ මට්ටමට තමන්ගෙ කටයුත්ත ඉටු කරල තියනවා.
භද්‍ර යෞවනයෙක් විදිහට පශ්චාත් සුනාමි සහන කටයුතුවලට ගිය අයෙක් විදිහට මේ ලියුම්කරු ඒ පරිසරය අත්වින්ද නිසා ඒ ගැන අදහසක් තියනවා. එකී පරිසරය, වර්ණ සහ තත්වයන් හොඳින් ප්‍රතිනිර්මාණය කරන්නත් සෝමරත්න දිසානායක සහ කලා අධ්‍යක්ෂවරයා සමත් වෙලා තියන බව කියන්න ඕන. මේ සිනමාපටවල ප්‍රධාන ලක්ෂණයක් විදිහට අරන් යන ප්‍රේක්ෂාවේ නෙත කඳුළක් නංවන වැඩෙත් මේකෙ හොඳටම කරල තියෙනවා. ඒ අනුව සමකාලීන ශ්‍රී ලංකා සිනමාවෙ තිරගත වෙන චිත්‍රපටි එක්ක ‘සුනාමි‘ කියන්නෙ අසමත් වැඩක් නෙවෙයි.
සිහි කළ යුතු ම අනෙක් ප්‍රධාන කරුණ විදිහට කියන්න ඕන කරුණක් තමයි අධිපතිවාදී ආගමික අත්තනෝමතයන්ට පහරදීගෙන යන්න අධ්‍යක්ෂවරයා සමත් වෙන එක. දෙමළ වචන කතා කරන දැරියක් ගමේ ඉන්න බව හෙළි වුණාම පන්සලේ භික්ෂුව කටයුතු කරන ආකාරය, ජ්‍යෝතිෂකාරයො කටයුතු කරන ආකාරය එහෙම බොහොම විවේචනාත්මක අක්ෂියකින් පෙන්වන්න සිනමාපටය සමත් වෙනවා. විශේෂම අවස්ථාව විදිහ මනෝවෛද්‍යවරයාගෙන් පෙර ආත්මය ගැන උසාවියෙදි ප්‍රශ්න කරන අවස්ථාව දක්වාලන්න පුළුවන්.
සෝමරත්න දිසානායකගෙ පෙර සිනමා මැදිහත්වීම් තරම් රටේ පොදු ප්‍රේක්ෂාව මේක බාරගත්ත බවක් නොපෙනුණත් මේක අසාර්ථක, නොබැලිය යුතු සිනමාපටයක් නෙවෙයි. ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය ගැන වඩා ප්‍රබල මැදිහත්වීමක් කරන්න ඕනෑ තරම් ප්ලොට් එක ඇතුළෙ ඉඩකඩ තිබුණත් සෝමරත්නමය තැනින් ඒක නවතලා දාලා තිබුණා වුණත් මේක අසාර්ථක සිනමා මැදිහත්වීමක් නම් නෙවෙයි.
උපුටා ගැනීම : aththa.lk වෙබ් අඩවියෙන්.
